فعالیتهای حوزه هنرهای تزئینی و کاربردی و نیز عرصه مُد و لباس، چند صباحی است در کشور ما با بهره گیری از نمادها و نشانههای بومی و سرزمینی، رنگ و بوی تازهتری به خود گرفته است. در این میان عناصر متعددی وجود دارد که میتواند به این حوزه، انسجام، طراوت و زیبایی ببخشد؛ از جمله الگوهای سرزمینی، ظرفیتهای مبتنی بر زادبوم و تجربیات انسانی. این عناصر، قادر است به بازشناسی ظرفیتهای نامکشوف و تجربههای نامشهود در نظام کلان البسه ایرانی یاری رسانَد.